Ik werd gevraagd om mijn grootste en trouwste vriend ooit te eren, Björn. 11 jaar lang was hij mijn beste vriend. In voor- en tegenspoed. Als 3-jarig meisje ging ik al met mijn opa naar de paarden. Ik vond ze zo mooi, maar vooral lief. Ik wilde altijd bij ze zijn. Rijden deed ik niet, dat vond mijn vader gevaarlijk. Maar de liefde voor paarden bleef bestaan. Toen ikzelf moeder werd en mijn dochter graag wilde leren paardrijden zijn we op zoek gegaan naar een manege. En daar stond Björn. In een smalle donkere stal lucht te zuigen. Een ongelukkig manegepaard. Mijn hart brak. Ik hoorde dat hij vaak blessures had gehad en dan weer een tijdje niet aan de manegelessen mee kon doen. Dit paard riep zo hard help mij, dat ik iets moest doen. Ik ben gaan praten met de manege eigenaar en vroeg of ik Björn mocht verzorgen. Ik wilde niet op hem rijden, want dat moest hij al zo vaak. Soms wel 4 uur op een dag. De wei ging hij niet in, want hij kon niet met andere paarden samen en hij verloor zijn ijzers zeiden ze. Dus Björn moest in zijn donkere stal blijven terwijl de andere paarden wel naar de wei gingen. De blik in zijn ogen zal ik nooit meer vergeten toen de andere paarden naar buiten mochten en hij niet. Dit moest veranderen. Ik ging Björn verzorgen, en 2 keer per dag was ik er uren achtereenvolgend. We wandelden wat af samen. Lekker grazen en een poetsbeurt in de natuur. Zijn vertrouwen in de mens was hij kwijtgeraakt. En dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Ik begreep hem. En ik zei het ook tegen hem. We hadden hele gesprekken samen. Ik sprak met woorden en hij met zijn lichaam. De intentie waarmee ik sprak maakte denk ik dat we elkaar begrepen. En daar ging het om dat was het allerbelangrijkste!

Na 3 maanden knapte hij aanzienlijk op. Zijn vacht ging letterlijk glanzen en zijn ogen keken weer de wereld in. En er ontstond voorzichtig een vriendschap. Ik wist één ding zeker. Björn moest hier weg. Ik wilde een mooie plek voor hem waar hij buiten kon leven met zijn soortgenoten. Maar zou de manege eigenaar hem aan mij willen verkopen? Ik raakte bijna in paniek. Ik moest dit natuurlijk thuis overleggen. Ik kon niet zomaar met de mededeling komen dat ik een paard had gekocht. Nee, dat kon niet. Mijn partner destijds stemde in. De volgende dag ging ik naar de manege eigenaar en stelde de vraag of hij Björn aan mij wilde verkopen. Ik mocht hem voor €600,00, de slachtprijs, meenemen. Ineens was ik weer dat meisje van 3 jaar, voor altijd bij de paardjes. Wat was ik blij! Blij voor ons! Ik ging dit paard zijn waardigheid teruggeven in alle opzichten. Onthoud deze zin goed. Want ik kom hier later op terug.

Ik ging direct op zoek naar definitief thuis voor Björn. Want ik wilde onder geen beding dat hij nog 4, 5 ,6, 7 keer zou moeten verhuizen zoals veel paarden moeten. Elke keer weer afscheid moeten nemen van hun vrienden en hun vertrouwde omgeving. Dit mocht niet gebeuren,  Björn had al zoveel ellende meegemaakt, ik zou er voor zorgen dat het in één keer goed was. En zo vond ik die ene mooie plek waar hij de laatste 11 jaar van zijn leven samenleefde met zijn grote vriend Oeke. Altijd waren ze samen. Ze deelden  een paddock met aangrenzend de wei en een schuilstal. Ze waren onafscheidelijk. Ik had tegen Björn gezegd dat hij hier mocht gaan leven. Echt gaan leven. Er waren hier geen verwachtingen, hij mocht en kon hier gewoon Björn zijn. En zo geschiedde. 

Het eerste jaar heb ik vaak de dierenarts erbij gehad. Björn had maanblindheid (een recidiverende oogontsteking). Die hij al had voordat hij bij mij kwam, maar daarvoor nooit behandeld was. Ik hoorde dit later. Heftige aanvallen die ik op een geven moment met medicatie niet meer onder controle kreeg. Een operatie bij de faculteit diergeneeskunde in Utrecht bood de oplossing. Na 3 weken opname (ik ging elke dag op ziekenbezoek) kreeg hij een medicijn implantaat achter de oogbol die het virus eruit zou werken. Hij was eindelijk verlost van die helse pijn. Daarna waren zijn darmen aan de beurt. Wederom een opname. De bacteriën in zijn darmen waren volledig uit balans door verkeerde voeding in het verleden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Onze vriendschap werd steeds hechter. En Björn werd een groot en stoer paard. Hij leek in geen enkel opzicht meer op het paard wat ik een jaar geleden meenam. Zijn vacht, zijn bouw, zijn karakter werkelijk alles veranderde. Ik was zo trots op hem. En dat zei ik ook altijd. Af en toe maakte ik toen wel eens een buitenritje met hem. Maar nadat ik zijn ijzers had laten verwijderen en foto’s van zijn hoeven en benen had laten maken ben ik acuut gestopt met rijden. Het hele verleden van Björn kwam via de foto’s van zijn benen naar voren. Sesambeentje gebroken in het verleden, vergruisde griffelbeentjes, verkalking bij de pezen en artrose. Gehuild heb ik, om de vreselijke pijn die hij moet hebben gehad in het verleden. De dierenarts wist niet wat hij zag. Hij zei, “hier is in het verleden nooit iets mee gedaan”. Maar Björn genoot van zijn leven met zijn vriend en wij gingen samen wandelen of gewoon lekker knuffelen. En dat hebben we de laatste 10 jaar van zijn leven gedaan. Ik kon met hem lezen en schrijven. Hij ging los mee de polder in, wat heb ik om hem gelachen soms. Hij was een echte clown. 

Een aantal anekdotes wil ik jullie dan ook niet onthouden. Ik ben hier om hem te eren toch? Ik zal nooit vergeten dat ik met hem in de polder aan het wandelen was. Het was een mooie lentedag en er waren een hoop fietsers op de weg, dus ik had besloten hem die dag niet los mee te nemen. We waren al een behoorlijk eindje onderweg toen hij het in zijn bol kreeg. En als Björn het in zijn bol kreeg dan ging hij. En hoe! 700 kilo schoon aan de haak, ik zag en voelde aan alles dat hij wilde gaan rennen. En dat gebeurde ook. Ik zwiepte het halstertouw over zijn nek zodat het niet om zijn benen zou slaan. Eerst rende ik er nog achteraan, maar dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op. Ik wist dat hij terug zou gaan naar zijn thuis. Maar ik maakte mij zorgen om de vele fietsers die er reden. Op een gegeven moment fietste er een man langs die aan me vroeg of ik achterop wilde springen. Zo gezegd zo gedaan. En we raceten door de polder achter Björn aan totdat we vlakbij waren. Ik riep hem en hij was zo verbaasd dat hij stil bleef staan en wij het laatste stukje naar de boerderij zijn terug gewandeld. 

En die ene keer toen ik in de sloot was gevallen omdat ik wilgentakken aan het plukken was. (Gelukkig was het zomer) Ik stonk als een bunzing, maar moest Björn en Oeke uit de wei halen en terugzetten in de paddock. Nou vergeet het maar, hij moest niks van me weten. Gnorken, argwanend kijken wat ik van plan was. Het was de geur, ik weet het zeker. En elke keer als ik dichterbij kwam dan ging hij er op zijn manier vandoor. Gehuild van het lachen heb ik. Dat hoofd van hem. Ongelofelijk wat had dit dier een humor. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Als ik dit zo aan het opschrijven ben krijg ik tranen in mijn ogen. Omdat ik hem ontzettend mis. De artrose ging hem steeds vaker parten spelen. De zomers gingen goed met ondersteunende supplementen maar de winters gingen steeds slechter. Die bewuste donderdag 21 oktober 2021, die blik zal ik nooit vergeten. Ik vroeg me altijd af wanneer weet ik nou of de tijd daar is. En dan moest ik huilen. Omdat ik het goed wilde doen voor hem. Want hij was oersterk van geest en de rest van zijn lichaam ook maar die benen… Toen ik in zijn ogen keek wist ik het. Hij liet het me zo duidelijk zien. Hij wilde gaan liggen, ging rondjes draaien, maar durfde niet. Hij had die nacht daarvoor ook niet gelegen zag ik aan zijn vacht. Ik belde de dierenarts dat ze nu moest komen. 

Toen de dierenarts kwam en het moment daar was ben ik samen met hem naar beneden gezakt met zijn hoofd in mijn armen. Ik heb  gezegd dat ik zo trots op hem ben en dat ik hem dankbaar ben voor alles wat hij mij heeft gegeven. Zijn vertrouwen in mij, zijn steun en troost die hij mij gaf in echt moeilijke tijden. Hij was er altijd. Waar een paard wijkt voor druk deed hij dat niet wanneer ik letterlijk met mijn armen om zijn hals in tranen tegen zijn lichaam aanleunde, hij leunde terug. Hij gaf tegendruk. Hij ving me letterlijk op. Een paard wat van zover heeft moeten komen. Waar de mens hem pijn deed en vernederde gaf hij mij zijn vertrouwen, liefde en kracht. En dan kom ik nu terug op het stukje tekst wat ik hierboven schreef. Maar nu in de omgekeerde versie. Dit paard heeft mij mijn waardigheid in alle opzichten terug gegeven. Wij waren er voor elkaar. De verbinding die elk mens met zijn paard zou moeten hebben. 

Mijn hartenpaard Björn. Zoals hij is er geen één. Tot ooit mijn grote lieve vriend.